جامعه امروز بیش از آنکه به دنبال مطالبه صحیح باشد، به پرخاش رسیده است و هرچه این پرخاش بلندتر باشد، بیشتر مخاطب را راضی می‌کند؛ راهی که از سوی برخی از مسؤولان به جامعه منتقل شده و آفت مطالبه گری است.
سید علیرضا شریفی: اول مرغ بود یا تخم مرغ؟ روزگاری این پرسش در صدر پرسش‌های بی پاسخ قرار داشت تا اینکه دانشمندان به پاسخ‌های متعددی رسیدند با این وجود از این دست پرسش‌ها هنوز هم افکار بسیاری را به خود درگیر کرده است؛ به طور مثال یکی از مهم‌ترین پرسش‌های جامعه نوین را می‌توان اینگونه مطرح کرد که «انتقاد و مطالبه گری را از خودمان آغاز کنیم یا قوای حاکم؟»
برخی با استناد به این حدیث که «الناس علی دین ملوکهم» معتقدند باید نقد و مطالبه در ابتدا متوجه به قوای حاکم باشد اما برخی دیگر نیز می‌گویند که این قوا حاصل انتخاب‌های مستقیم و غیر مستقیم مردم هستند و به همین دلیل انگشت اتهام به سوی مردم است، بنابراین این دسته معتقدند که مردم باید از ریشه به انتخاب‌های خود بپردازند و با پیدا کردن عیب کار، انتخاب‌های دقیق‌تر و کارشناسی تری داشته باشند.
به راستی بهترین راه مطالبه گری در جامعه چیست و چگونه است؟ آیا باید نقد و مطالبه گری را از خودمان آغاز کنیم و بعد از رسیدن به خودشناسی، جامعه را اصلاح کنیم و یا اینکه باید با نقد قوای حاکم، جامعه را به سمت اصلاح برد؟
برای رسیدن به پاسخ این مسئله می‌توانیم به یک داستان تاریخی اشاره کنیم؛ از امیرکبیر درباره نحوه مبارزه با فساد در دولتش پرسیدند و او در پاسخ گفت: من فساد نمی‌کردم و نمی‌گذاشتم معاونان من هم فساد کنند و این موضوع تا کوچک‌ترین افراد دولت ادامه پیدا کرد.
طرفداران نظریه «مطالبه گری از قوا تا رسیدن به نتیجه مطلوب» می‌پندارند که مردم از قوای حاکم الگو می‌گیرند و حتی انتخاب‌های سیاسی‌شان نیز نشأت گرفته از این الگوگیری است.
رئیس دولت‌های یازدهم و دوازدهم جمهوری اسلامی در اغلب سخنرانی‌های خود فریاد می‌زند که نگذاریم جامعه دوقطبی شود اما دقایقی بعد از این فریادها، مرزهای مطالبه گری را به پرخاشگری تغییر می‌دهد و جامعه را دوقطبی می‌کند؛ همین سخنرانی روز یکشنبه رئیس جمهور در یزد نیز موید این مسئله است؛ حسن روحانی گفت که «همه مردم خواستار مبارزه با فساد هستند. اینکه چند نفر را به دادگاه ببرند و تبلیغ کنند، سر مردم کلاه نمی‌رود، از قوه قضائیه می‌خواهم حالا که به پرونده فسادهای میلیونی و میلیارد تومانی رسیدگی کرده، موارد میلیارد دلاری را هم برای مردم توضیح دهد.»
او در ادامه به فسادهایی اشاره کرده است که جمع مبلغ آنها حدود 4.6 میلیارد دلار یا 108/908/400/000/000 ریال می‌شود اما هیچ جزئیاتی از این فسادها اعلام نمی‌کند.
در مجلس هم وضع به همین منوال است، هر وقت جمعی از نمایندگان به اهداف خود نمی‌رسند و در دعواهای مدنی شکست می‌خورند، اقدام به اعتصاب و یا تحصن می‌کنند.
برخی از مسؤولان ترجیح می‌دهند به جای مطالبه گری صحیح با پرخاشگری و باج خواهی به اهداف خود برسند و همین موضوع سبب می‌شود که جریان مطالبه گری در کشور راه اشتباهی را طی کند، به این دلیل است که ما هر روز شاهد تجمع کارگران در کف خیابان‌ها و اعتصاب آنها در محیط کار هستیم چرا که آنها ترجیح می‌دهند برای رسیدن به اهداف خود، ساده ترین راه ممکن را که از برخی از مسؤولانشان دیده‌اند، طی کنند؛ راهی که به جای مطالبه گری به پرخاشگری و باج خواهی منتهی می‌شود، راهی که برگرفته و آموخته شده از عملکرد برخی مسؤولان است.
انتهای پیام/
