دیالکتیک

برای همه سوال شده آیا تجمع‌های ما اجازه نمی‌دهیم قانونی است یا خیر

پس از اینکه بحث دسترسی 1+5 به مراکز نظامی و مصاحبه با دانشمندان ایرانی از سوی مقامات دولتی مطرح شد مقام معظم رهبری در اظهارات صریحی فرمودند که اجازه هیچگونه بازرسی از هیچ‌یک از مراکز نظامی داده نخواهد شد؛ اجازه نمی‌دهم از دانشمندان هسته‌ای و فرزندان عزیز این ملت بازجویی کنند.

پس از این فرمایشات بود که موج‌های مردمی اجازه نمی‌دهیم در کشور شکل گرفت و در ابتدا مردم مشهد مقدس در تجمع 7 خردادماه امسال زیاده خواهی‌های آمریکا در مذاکرات را محکوم کردند و ضمن حمایت از تیم هسته‌ای تأکید کردند که خط قرمز ملت و امام ملت باید در مذاکرات رعایت شود.

البته مردم اصفهان هشتم خردادماه به توافق هسته‌ای به هر قیمتی و طلاب و روحانیون خوزستانی در اهواز در تجمع لبیک یا امام خامنه‌ای در نهم خردادماه به نحوه مذاکره تیم مذاکره کنندگان ایرانی اعتراض کردند.

اما در حالی که همه مردم ایران در نظر داشتند در تجمعاتی به فرمایشات اخیر مقام معظم رهبری لبیک بگویند و نشان بدهند که هنوز در صحنه هستند، رئیس جمهور دولت یازدهم در همایش سراسری فرمانداران اعلام می‌کند که مردم از شعار خسته شده‌اند که البته باید به وی گفت مردم هنوز به اصول اولیه انقلاب اسلامی پایبند هستند و این شعارها اصولشان است که از آنها کوتاه نمی‌آیند.

اما در این نوشتار برآن نیستیم که سخنان ضد و نقیض رئیس جمهور بپردازیم بلکه نکته مهم‌تر صحبت‌های رحمانی فضلی وزیر کشور است  که باید بر این صحبت‌ها تأمل کرد.

وزیر کشور در این همایش عنوان کرد:  گردهمایی‌ها و تجمع‌هایی که مورد وفاق رهبری، دولت و ملت است لزومی ندارد به کف خیابان کشیده شود. موضوعی مانند مسئله هسته‌ای که جنبه ملی دارد کسی نمی‌تواند به‌عنوان موافق یا مخالف در کف جامعه تجمع یا گردهمایی در خصوصش برگزار کند. هیچ گونه مجوزی برای مسائلی که مورد وفاق عینی قرار گرفته است صادر نخواهیم کرد. 

در ابتدا باید بگوئیم که مذاکرات هسته‌ای مورد وفاق ملت، دولت و رهبری است نه توافق به هر قیمتی پس یکی از حقوق مردم می‌تواند اعتراض به این مسئله باشد و یا می‌توان آن را فتح بزرگ نامید و برایش جشنی برگزار کرد.

اما اعطای مجوز برای تجمع چیزی است که برای انحراف اذهان عمومی و ترساندن عوام استفاده می‌شود چرا که برای تجمع‌های موافق دولت خود دولت فراخوان صادر می‌کند و طبیعتاً تجمعی که در نقد دولت است مجوزی کسب نمی‌کند.

قانون درباره تجمعات اعتراضی می‌گوید: تشکیل‏ اجتماعات‏ و راه‏ پیمایی‏ ها، بدون‏ حمل‏ سلاح‏، به‏ شرط آن‏ که‏ مخل‏ به‏ مبانی‏ اسلام‏ نباشد آزاد است‏. در اصل 27 قانون اساسی هیچ چیزی برای کسب مجوز به تصویب نرسیده است.

حال شاید برخی بگویند که در فتنه 88 چرا این صحبت‌ها مطرح نمی‌شد و همه می‌گفتند برای برگزاری تجمعات اعتراضی باید مجوز صادر شود؛ در این باره باید بگوئیم که یکی از بزرگ‌ترین تجمعات اعتراضی فتنه گران در سال 88 روز 25 خردادماه بود.

در این روز همه معتقد بودند که هیچ اتفاق خاصی رخ نداد و مردم اعتراض خودشان را با شعار و پلاکارد اعلام کردند اما مگر کسی هست که یادش رفته باشد در انتهای این تجمع و راهپیمایی به پایگاه بسیج حمله ور شدند و در پی خارج کردن اسلحه از این پایگاه بودند؟

اما ماهیت فتنه 88 برای همگان مشخص شد مانند دستگیری جاسوسان متعدد، اتهام به نظام، شعار علیه رهبری و زیر سوال بردن همه اصول نظام اسلامی در پی آن اغتشاشات بود و به همین دلیل باید مجوزی صادر می‌شد تا عواقب آن به پای کسی که مجوز بگیرد، تمام شود.

حال برای برخی سوال پیش می‌آید که تکلیف همدلی و همزبانی میان دولت و ملت چه می‌شود؟ در این باره باید بگویم که یکی از شرایط رسیدن به همدلی انتقاد مسئولانه، منصفانه، دلسوزانه و عالمانه است که اینگونه انتقادات سبب افزایش همدلی میان دولت و ملت می‌شود.

اما دولت و ملت وظایف متقابلی در برابر یکدیگر دارند و بدون همدلی و وفاق تحقق خواسته‌ها امکان‌پذیر نیست پس دولت باید به خواسته ملت و رهبری که همان رعایت خطوط قرمز مذاکرات است توجه کند تا آن وفاق و همدلی حاصل شود.

در نهایت باید بگویم که برگزاری تجمعات «اجازه نمی‌دهیم» نه خلاف مصلحت نظام و نه خلاف قانون اساسی است و جلوگیری از برگزاری این تجمعات و یا تهمت زدن و تحقیر کردن آنها مانع از تحقق همدلی و همزبانی مورد نظر رهبر معظم انقلاب می‌شود.

انتهای پیام/